Warszawa, Fort Mokotów, ul. Racławicka

NAZWA INWSTYCJI:

Projekt przebudowy i rozbudowy Fortu Mokotów na centrum biurowo usługowe.

LOKALIZACJA:

Warszawa, ul. Racławiska 99

SPECYFIKACJA:

Powierzchnia użytkowa: 16 000
Faza projektu: Realizacja
Rok: 2010

Fort Mokotów to fort pierścienia wewnętrznego Twierdzy Warszawa, wzniesiony w latach osiemdziesiątych XIX wieku w Imperium Rosyjskim. Typowe umocnienie o narysie regularnego pięcioboku z suchą fosą. Fosy broniły ceglane kaponiery. Jednym z założeń projektowych było niezatracenie istniejącego urzekającego klimatu tętniącego życiem centrum klubowego Warszawy. Wszystkie propozycje podlegały wartkim dyskusjom. Ostateczna wersja zakłada jak największą ekspozycję istniejącej tkanki historycznej, wyburzenia naleciałości komunistycznej zabudowy magazynowej z lat 70, wytworzenie wnętrz z projektem charakterystycznej posadzki. Nieubłagana ekonomia przedsięwzięcia wymogła konieczność wprowadzenia stalowych elementach ażurowych i przede wszystkim nowej zabudowy biurowej, zlokalizowanej na miejscu istniejących budynków, którą zatopiono w zieleni. Dzięki tym elementom nowa zabudowa pozostała na drugim planie. Jednym z wyjątków stał się dominujący punkt informacji kulturalnej i centrum multimedialne zlokalizowane w centrum placu, kompozycję tego centrum oparto na kontraście z istniejącą tkanką.

e12_warszawa_fort_mokotow_raclawicka_01
e12_warszawa_fort_mokotow_raclawicka_02
e12_warszawa_fort_mokotow_raclawicka_03
e12_warszawa_fort_mokotow_raclawicka_04
NextGen ScrollGallery thumbnailNextGen ScrollGallery thumbnailNextGen ScrollGallery thumbnailNextGen ScrollGallery thumbnail

Fort Mokotów to fort pierścienia wewnętrznego Twierdzy Warszawa, wzniesiony w latach osiemdziesiątych XIX wieku w Imperium Rosyjskim. Typowe umocnienie o narysie regularnego pięcioboku z suchą fosą. Fosy broniły ceglane kaponiery. Jednym z założeń projektowych było niezatracenie istniejącego urzekającego klimatu tętniącego życiem centrum klubowego Warszawy. Wszystkie propozycje podlegały wartkim dyskusjom. Ostateczna wersja zakłada jak największą ekspozycję istniejącej tkanki historycznej, wyburzenia naleciałości komunistycznej zabudowy magazynowej z lat 70, wytworzenie wnętrz z projektem charakterystycznej posadzki. Nieubłagana ekonomia przedsięwzięcia wymogła konieczność wprowadzenia stalowych elementach ażurowych i przede wszystkim nowej zabudowy biurowej, zlokalizowanej na miejscu istniejących budynków, którą zatopiono w zieleni. Dzięki tym elementom nowa zabudowa pozostała na drugim planie. Jednym z wyjątków stał się dominujący punkt informacji kulturalnej i centrum multimedialne zlokalizowane w centrum placu, kompozycję tego centrum oparto na kontraście z istniejącą tkanką.